Fluent API jest używany do przygotowania konfiuguracji klas domenowych. Konfiguracje te nadpisują domyślne konwencje zaimplementowane we frameworku. Warto również wiedzieć, że Fluent API ma wyższy priorytet niż atrybuty adnotacji danych.

W Entity Framework Core miejscem działającym jako Fluent API jest klasa ModelBuilder. Pozwala ona na dużo bardziej złożoną konfigurację (z uwagi na liczbę dostarczonych opcji) niż data annotations, które wspomniałem w poprzednim wpisie.

Spójrzmy na możliwości konfiguracyjne z wykorzystaniem Fluent API:

• Konfiguracja modelu do mapowania bazodanowego obejmuje domyślny schemat, funkcje, dodatkowe atrybuty adnotacji danych oraz encje, które mają być wyłączone z mapowania.
• Konfiguracja encji do postaci tabeli oraz mapowania relacji takich jak jeden do jednego, jeden do wielu, wiele do wielu oraz właściwości takich tak PrimaryKey, AlternateKey czy nazwy tabeli oraz nałożonych indeksów.
• Konfiguracja właściwości do określenia nazw kolumn, wartości domyślnych, typoów pustych, klucza obcego, typu danych czy współbieżnych kolumn (w bardzo dużym uproszczeniu: jest to tzw. ‘kolumna śledząca’, której możemy użyć do określenia kiedy dany wiersz został zmieniony).

Zanim przejdziemy dalej (do praktycznych przykładów) zapoznamy się z metodami Fluent API udostępnionymi dla poszczególnych obszarów konfiguracji:

Tak jak wspomniałem we wprowadzeniu, nadpiszemy metodę OnModelCreating oraz wykorzystamy parametr modelBuilder typu ModelBuilder do przygotowania własnej konfiguracji klasy domenowej:

public class ApplicationDbContext : DbContext
{
	public virtual DbSet<CarDefintion> CarDefintion { get; set; }

	public ApplicationDbContext()
	{

	}

	protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionBuilder)
	{
		if (!optionBuilder.IsConfigured)
		{
			// Wymagana paczka: Microsoft.EntityFrameworkCore.Proxies
			optionBuilder
				.UseLazyLoadingProxies()
				.UseSqlServer(@"Server=PAWEL;database=EFCoreCarDefintionDB;Integrated Security=true;MultipleActiveResultSets=true");
		}
	}

	protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
	{
		// W tym miejscu możemy przygotować konfigurację
		// wykorzystując Fluent API

		// W przykładzie wykorzystuje model z poprzednich wpisów
		modelBuilder.Entity<CarDefintion>()
			.Property(c => c.Id)
			.HasColumnName("Id")
			.HasDefaultValue(0)
			.IsRequired();
	}
}

Zwróćcie uwagę, że w powyższym przykładzie konfiguracja właściwości następuje przez wywołanie łańcucha różnych metod. Dokonujemy konfiguracji pola Id, nadajemy mu nazwę przy użyciu HasColumnName, wskazujemy wartość domyślną przy wykorzystaniu HasDefaultValue oraz wskazujemy na konieczność określenia wartości (pole niepuste) przy użyciu metody IsRequired - całej konfiguracji dokonujemy w jednej instrukcji składającej się z wielu metod.

Powyższy zapis (łańcuch metod) jest znacznie czytelniejszy niż osobne instrukcje:

modelBuilder.Entity<CarDefintion>().Property(c => c.Id).HasColumnName("Id");
modelBuilder.Entity<CarDefintion>().Property(c => c.Id).HasDefaultValue(0);
modelBuilder.Entity<CarDefintion>().Property(c => c.Id).IsRequired();

W kolejnych wpisach wykorzystamy Fluent API do konfiguracji różnych typów relacji.